“Çka mund ta shtyjë dikë ta masakrojë gjithë kopenë?” mendon Marko në vetvete teksa shëtit përreth kraterit, dhe i shtrëngon pakëz sytë për të dalluar copëza mishi dhe kockash të shpërndara në pellgje gjaku. Lotët i rrjedhin faqeve thatanike. I fshin lotët dhe e fajëson erën e ftohtë që ia dogji sytë dhe ia skuqi lëkurën.
“Isha djalë i vogël, i pafjalë e i palarë, kur nisi miqësia jonë. Bari krenar nga Javori, por isha veç një kokërr kripe krahasuar me lulet madhështore të Zotit. Më shumë kujdeseshin ato për mua, sesa unë për to. Unë flisja, ato dëgjonin; ata jepnin, unë merrja prej tyre. Kështu u shoqëruam për shtatëdhjet vite të gjata. Në mendjen time nuk ka asnjë fije kujtese pa ndonjërën prej tyre duke mukuar brenda saj”.
Marko pĂ«rkulet dhe e kap njĂ« zile tĂ« dhĂ«mbĂ«zuar. Milava e Ă‹mbĂ«l Endacake e kishte mbajtur kĂ«tĂ« zile rreth qafe. Me gishtin e madh e nxjerr llumin e gĂ«shtenjtĂ« qĂ« ka mbetur brenda dhe pastaj me butĂ«si e vĂ« zilen nĂ« xhepin e tij. PsherĂ«tin, shtendoset pĂ«r t’i kontrolluar dridhjet e duarve, e stabilizon ecjen dhe provon tĂ« marrĂ« frymĂ« si duhet.
“MĂ« kujtohet qĂ« babai im mĂ« kishte thĂ«nĂ« se dy nga tĂ« tonat i kishte goditur rrufeja nĂ« ditĂ«n kur linda unĂ«, dhe mĂ« kujtohet kur tre prej tyre nĂ« fshatin fqinj i thyen kĂ«mbĂ«t dhe u fundosĂ«n nĂ« Uvac; kohĂ« pas kohe bishat e uritura e provonin fatin me qentĂ« e mi… Por t’i masakrosh bagĂ«titĂ« e shkreta? VetĂ«m bisha dykĂ«mbĂ«she mund ta bĂ«jĂ« njĂ« poshtĂ«rsi tĂ« tillë”.
“Përsëri po gumëzhinë në ajër Marko!” I thotë bashkëshortja e tij Jelena, e përkulur te dritarja e katit të dytë të shtëpisë së gurtë të ndërtuar nga guri i lumit.
“Le të gumëzhinë!” Ia kthen Marko. Zërin e ka të ngjirur e të çjerrë. “Nëse era fryn si duhet, do të shkojnë në dreq”.
Përkulet, e merr një gjuhëz të bronztë të një zileje tjetër, një thundër të thyer dhe një copë lëkure. Jelena i afrohet bashëkshortit të saj me hapa të ndrojtur dhe e lajmëron se patatet e ziera po e presin mbi tavolinë.
“Kur je me ta gjithĂ« jetĂ«n”, pĂ«shpĂ«rit Marko, “fillon t’i duash. Nuk Ă«shtĂ« njĂ«jtĂ« si me njerĂ«z. NganjĂ«herĂ« veç i shtrĂ«ngon duart me dikĂ« dhe menjĂ«herĂ« e merr vesh se Ă«shtĂ« kopuk. Shikoje priftin kur nuk e kryen shĂ«rbimin dhe do ta kuptosh se edhe ai Ă«shtĂ« i poshtĂ«r. Kam parĂ« aty-kĂ«tu lopĂ« kryeneçe, por nuk ma merr mendja tĂ« ketĂ« as edhe njĂ« faqezezĂ« nĂ« mesin e tyre”.
