Që nga fëmijëria ime më e hershme jam rrethuar nga poezia. Nganjëherë kam përshtypjen se e gjithë jeta ime deri më sot është vetëm një elegji e madhe. Cicërima zogjsh, kumbulla të stërpjekura para shtëpisë, disa ushtarë, pastaj bombat, thirrja e ezanit, nëna më reciton derisa t’më marrë gjumi, fluturimi i mrekullueshëm i pëllumbave turq, qenë delesh… aromë specash të pjekur në vjeshtë, babai më merr në peshkim, rrafshi i pafund vojvodinas, rrëzimi nga bicikleta, muzika e vjetër qytetare nga Kosova, nostalgjia për vendlindjen … të gjitha këto ishin grumbulluar dhe përzier diku thellë brenda meje, dhe kërcënonin t’më mbysnin.
Pastaj fillova të lexoj, me tërbim i përpija librat një pas një, duke u përpjekur të harroja, thjesht ta hiqja nga vetja duke jetuar rrëfimet e të tjerëve, gjersa nuk kuptova se duhej që të shkruaja të miat. Një ditë u ula dhe fillova të shkruaj. “Në fillim ishte fjala”, gjithçka që pasoi ishte magji e vërtetë. Mendoj se atëherë u bëra poet.
Poezitë në vijim janë përkthyer në shqip nga Qerim Ondozi.
