Kada je prošle godine Arbnor Morina postao sportski direktor fudbalskog kluba Flamurtari, jedna od njegovih prvih velikih odluka bila je istovremeno i najlakša. Morina, veteran kosovske fudbalske scene i bivši trener juniorske reprezentacije ispod 21 godinu, prepoznao je potencijal u gracioznom centralnom bek igraču juniorskog tima, koji mu je zapao za oko. 

Ilija Ivić bio je jak, imao dobar lijevi šut i držanje potrebno za natposječne razultate. Vijesti o njemu brzo su se širile u fudbalskim krugovima i, nakon konstantnog napredovanja u omladinskim Flamurtari timovima i uspješne integracije u seniorsko okruženje, došlo je vrijeme da se veže. 

„Napravio sam mu profesionalni ugovor i odveo ga u januaru u Tursku na treninge sa prvim timom“, kaže Morina. „Želimo mu dati šansu da postane profesionalni igrač, jer to je njegov san.“

U gotovo svakoj drugoj situaciji, to bi bio i kraj i početak svega. Malo bi zasvirale fanfare i Ivić bi, kao i svaki drugi 17-godišnjak koji obećava, dobio šansu da potone ili da propliva. Ali, u nastojanjima da nagrade Ivićev talenat, Morin i Flamurtari napravili su korak bez presedana od kada Kosovo više nije dio Jugoslavije. 

U pitanju je naravno mladićevo ime.

„Kosov je oduvijek imalo mješanu populaciju, a prije rata u našim fudbalskim timovima bilo je igrača Srba“, kaže Morina. „Sjećam se igrača u Flamurtariju, ali i u mojim drugim klubovima – Ferizaj i Gjakova na primjer. Ali, Ilija je prvi igrač mlađe generaciji koji je istupio i zaigrao za nacionalnu ligu.“

Ono što se dalje dešavalo ilustruje tenzije koje se u sportu – ali i u kosovskom društvu – moraju i dalje prevazilaziti, dvanaest godina nakon sticanja nezavisnosti.K

Naslovna fotografija: Ade Mula (Atdhe Mulla) / K2.0.