“Check!“, tha burri i madh në kostum të kuq.

Tri letra qëndrojnë në shesh. E para është Mbretëresha e zemrave, ngjyra e saj si emocionet që rrjedhin nga zemra ime teksa mallëngjehem për gruan time të ndjerë. Tjetri është Xhanari maç, ashtu si djali im, çun i mirë, por pak i privilegjuar e i lazdruar nga të gjitha komoditetet që ia mundësova. Pastaj, është Katërshi me diamant. Fiks sa numri i herëve që bizneset e mia dështuan.

Shikoj përreth dhomës pazakonshëm të madhe dhe kam një ndjenjë të ftohtë sikur dikush po shikon. Zakonisht, këto lloj ftesash ndodhin në ndonjë bodrum të dendur nëntokësor me erë myku dhe cigaresh dhe dëshpërim të lagësht. Por këtu është ndryshe. Mund ta ndieni luksin edhe nëse nuk shihet.

Edhe këtu, shumica e dritave janë të zbehta, gjë që e bën të vështirë ta dallosh madhësinë e saktë të dhomës. Nuk jam i sigurt nëse ndonjë i ftuar special po e vëzhgon lojën mbrapa pasqyres së njëanshme. Supozoj se duhet të ketë kamera po ashtu, kështu që jam jashtëzakonisht i kujdesshëm se si i shikoj letrat në dorë. Veç shikime të shpejta.

Një palë letrash më shikojnë me tallje. Nuk mund të bëj shumë me një palë treshe.

Ndoshta kjo dorë e parë supozohet të jetë një lloj oguri. Një dorë kaq e keqe pa asnjë letër që do mund ta përdorja — ndoshta duhet të heq dorë teksa ende jam duke kryesuar.

Ia nguli sytë burrit të madh në të kuqe. Mjekrra e bardhë e trashë më pengon t’ia lexoj ndonjë emocion. S’marr vesh gjë. Prapë shikoj letrat e mia. Asgjë fare!

Edhe unë ja bëj “check”. Menjëherë filloj ta pyes veten nëse krejt kjo është gabim i madh.

Kur merr një ftesë për lojën më ekskluzive në qytet, e pranon. Edhe nëse është mu në mes të sezonit të festave. Dhe sigurisht nuk bëni pyetje të kota si “si ma mësuat emrin?” ose “kush ju tregoi për mua?” Nuk është hera e parë që reputacioni im më paraprin. Por nuk jam i sigurt se për cilin nga shumë “reputacionet” e mia bëhet fjalë.

Shpërndarësi vendos Treshin me zemër si letrën e katërt në shesh. A ka mundësi? Ndoshta e kisha nënvlerësuar fatin tim. Më duhet ta luaj mirë këtë dorë.

Shikoj përreth tryezës dhe përpiqem t’i lexoj fytyrat e secilin nga kundërshtarët e mi. Dritat e forta shkëlqejnë mbi fytyrat e tyre.

“Dorëhiqem”, thotë Ora dhe i hedh letrat e saj në mes të sipërfaqes së gjelbër prej pelushi. Teksa fluturojnë, aksidentalisht i hedh një vështrim njërës prej letrave të saj: një As me kostum të kuq. A është lëvizje e mençur ta braktisësh një dorë me një letër aq të fuqijshme? Ose do të duhej t’i njihje aq mirë kundërshtarët e tu saqë ia parashikon çdo lëvizje, ose do të duhejt të kishe aftësi për të udhëtuar në kohë.

Është sikur ajo ka aftësi t’i shohë të gjitha të ardhmet e mundshme përmes syzeve të mëdha e kornizë-trasha që fshehin fytyrën e saj të re. Nëse nuk do të ishte për flokët e bardhë, të gjatë, e të çrregullt që i ngjajnë një palme, nuk do ta konsideroja të ishte në moshë të përshtatshme për t’u ulur në këtë tryezë. Megjithatë, sytë e saj zbulojnë përvojën e një jete të tërë dhe me çdo lëvizje të shpejtë duket sikur kërcejnë nga e ardhmja në të kaluarën në të ardhmen.

“E rris bastin”, thotë Sami Dordoleci dhe fytyra e tij e ftohtë dhe pa emocione nuk lëviz as edhe një muskul. Gjë mjaft ironike duke pasur parasysh numrin e muskujve në të gjithë fytyrën dhe trupin e tij kërcënues. Një nga dritat që shkëlqen mbi tryezë reflektohet nga koka e tij tullace.

“Përgjigjem”, thotë Zana teksa ngadalë pi një gllënjkë verë. Gjersa buzët e saj largohen nga gota, studimi im i lëvizjeve të saj më lë shije të një buqete lulesh me nuanca piperi dhe erëzash. I magjepsur, më pushtojnë instinktet. S’jam ndier kështu që nga…

Fustani i saj i zi më gllabëron dhe ndjej vlimin e dëshirave të mia shtazarake. Ndihem pakëndshëm. Nuk është epsh, por mall. Kujtimet e gruas sime të ndjerë. Të gjitha kohët e mira dhe të këqijat. Pasioni dhe keqardhjet. Për një moment të shkurtër, pothuajse harroj pse jam këtu. Kush është kjo perëndeshë e dashurisë? Me kaq vetbesim, kaq trazuese, kaq e lirë. Ajo ma përkujton se jam vetëm një qenie njerëzore. Veçse një i vdekshëm.

Vërej shpërqendrimin tim dhe e zhvendos shikimin. Ndjenjat e mia janë disavantazhe. Jam njeri prej mishi dhe gjaku. Por mbi të gjitha, jam profesionist. Loja është prioriteti im. Dhe sa më shumë që emocionet shtohen, aq më e vështirë është për mua të bëj blof. 

Edhe burri me të kuqe i përgjigjet. Ka një aurë vetëbesimi dhe ftohtësie në mënyrën se si i lëviz çipat nëpër tryezë.

“Check!“, thotë Toni Lugëmjalti.

“Duhet të thuash ‘përgjigjem’”, thotë Dordoleci, teksa përpiqet ta përmbajë zemërimin e tij. “Që sa kohë luajmë? Gjithmonë kështu bën”.

Duket qartë se Lugëmjalti është merr pjesë në lojë nga mërzia e pastër. Duart e tij të lëmuara as nuk përpiqen t’i fshehin letrat, të cilat ai merr kohë të gjatë për t’i analizuar. Megjithatë, flokët e tij të gjatë ia mbulojnë gjysmën e fytyrës, gjë që ma vështirëson leximin e tij. A është kjo vetëm pjesë e aktrimit të tij?

“Po, po, më fal,” thotë Lugëmjalti. “Përgjigjem“. Dhe pastaj kthehet nga unë dhe ma hedh atë vështrim. E keni parasysh për çfarë vështrimi e kam fjalën. “Radha jote”.

Njerëzit shpesh preferojnë t’i shikojnë me përbuzje personazhet si unë. Sinqerisht, edhe unë do të kisha bërë të njëjtën gjë nëse do të kisha lindur nën rrethana më fatlume. Por ndoshta, diku thellë brenda nesh, gjithë ajo përbuzje vinë nga fakti që njerëzit në një nivel të nënvetëdijshëm e kuptojnë se jemi të gjithë njësoj. Se të gjithë jemi kumarxhinj në këtë lojën e madhe që e quajmë jetë.

Jeta më ka shëndërruar në një blofues të madh. Mund të futem në çdo situatë, pa përvoja paraprake dhe të sillem me vetëbesimin më të madh sikur të jem ekspert i fushës. Një herë i kam mbajtë ligjërata për art dhe kulturë një universiteti të tërë. Një herë tjetër përmes blofeve ia kam arritur ta drejtoj një kompani. Madje, në një rast tjetër, kam qenë konsulent i një ministrit si këshilltar special për çështje për të cilat nuk jam i autorizuar të flas.

Megjithatë, kjo nuk është ndonjë superfuqi e veçantë. Njoh plotë njerëz që janë njësoj si unë. As që na lë përshtypje i ashtuquajturi sindrom i mashtruesit. Ndoshta ka diçka në ujë apo ndoshta në fasulet që më pëlqejnë t’i ha. Apo ndoshta është mutacioni X-37-E-773.15 në atë farë proteine që prodhojnë qelizat tona. Hiç nuk ka rëndësi.

Çfarë më dallon nga njerëzit e tjerë janë letrat që mu janë ndarë në lindje. Çështje e thjeshtë e natyrës përballë ambientit. Në rastin tim, jam formuar nga ato rrethana të vështira që tani dëshpërimisht dëshiroj t’i harroj.

Pastaj vjen përmbytja. River. Asi maç. Letra e vdekjes. Më zvoglohet shansi për fitore. Dua të heq dorë.

E shikoj shpërndarësin sikur dua ta shaj dhe përballem me fytyrën e qetë të Fatmirit. Gjithmonë e takoj nëpër lojë bastelarta. Gjithmonë duke shpërndarë letra. Gjithmonë i drejtë. Gjithmonë i paanshëm në zbatimin e rastësisë së Universit. Lëvizjet e lëmuara të duarve të tij janë mishërimi i një kërcimi koreografik të kujdesshëm që gjithmonë befason.

Thuajse i padukshëm, nëse nuk i kushtoni vëmendje të plotë. Fati mund t’ju duket si një shpërndarës i zakonshëm, të veshur me këmishë të bardhë e jelek të zi. Megjithatë, marka e tij është vendosja e një fjongoje shumëngjyrëshe që ta thyejë monotoninë. Është gjithmonë i paparashikueshëm në dy mënyra: në letrat që shpërndan dhe në fjongon që zgjedh. Është i shkëlqyer në të dyja çështjet.

Sonte ka veshur një fjongo të kuqe, me të bardhë, dhe gjalbër — tamam për festat e fundvitit. Ngjyrat rrotullohen rreth një modeli fraktal që më hopnotizon. Sa më shumë e vëzhgoj, aq më shumë ndryshon, si ajo gjëja e fizikës kuantike. Ky është ogur i qartë.

Përsëri i shikoj letrat nxitimthi. Meqenëse Ora e largoi Asin me zemër, edhe shanset e mia të kem sukses u rritën. O tani o kurrë.

“All in!”.

Dhe i shikoj të gjithë tek heqin dorë një nga një. Përveç burrit të madh në të kuqe. Ai qëndron me durim dhe ngadalë përkëdhel mjekrën e bardhë të trashë.

“Po e rris”, thotë ai në fund, dhe shikon Fatin për leje për t’i treguar letrat.

Unë zbuloj palën time të letrave. Së bashku me letrat e tjera në tryezë, krijojnë një tris.

Letrat e mia përballen me pesëshin dhe dyshin e burrit në të kuqe. Asi, dyshi, treshi, katërshi, dhe pesëshi i tij i fitojnë të gjitha paratë në tryezë. Straight.

Papritur shikimi më turbullohet dhe një fërshëllimë e fortë më ushton në veshë. Ndiej venat e ballit tek më pulsojnër dhe filloj të shoh xixa që më dalin para syve. Këto janë imazhe, fragmente të halleve të mia. Qeraja. Fajdexhinjtë. Biznesi. Djali. Shkolla e tij. Faturat. Gruaja ime e ndjerë. Fajet. Pritshmëritë. Ëndrrat e shkatërruara. Zhgënjimi. Problemet. Zgjidhjet e mundshme.

Teksa koka ime rrotullohet, e ul për pak kohë për ta marrë veten.

“Çfarë surprize! Babadimri po fiton sërish”, thotë Lugëmjalti. “Nuk durohet me gjithë ato fat që ka. I bën gjërat kaq të mërzitshme. A ta ndryshojmë pak?”

“A do të pajtohet i ftuari ynë?”, pyeti Zana duke u kthyer nga unë me mirësjellje.

“Kam frikë se vetëm kaq kisha”, them unë dhe ngrihem ngadalë nga karrigia.

“Në këtë lojën tjetër do përdorim valutë tjetër për baste”, thotë Lugëmjalti. “Është gjithmonë shumë më argëtuese kur vëmë bast për gjëra që nuk janë para”.

“Me gjithë qejf. Por nuk kam orë ari apo diçka të tillë me vete. Dhe kam futur në kumar gjithçka që mund të futej, shumë kohë më parë”.

“Ende keni ëndrra, apo jo?” Pyet Ora. “Ende keni dëshira?”

“Po. Me bollëk, biles”.

“Atëherë le të luajmë”, tha njeriu i madh në të kuqe. “Fat’, a do të na nderosh?”

Në atë mjegullën mendore të mposhtjes sime, dhe i hutuar ngamundësia për t’i rifituar humbjet, shkunda çdo dyshim. Jo vetëm që kundërshtoj instinktet e mia, por edhe logjikën time, ndaj vazhdoj pa bërë pyetjen më të thjeshtë: Cila është më e keqja që mund të ndodhë? Po luajmë pa para. Le të argëtohemi atëherë.

Fati fillon t’i përziejë letrat. Ai i përzien dhe i shpërndan dhe ja ku pata fatin: Shtatë dhe dysh. Dora më e keqe në poker.

“Përgjigjem,” thotë Dordoleci.

“Po e rris me ‘zvoglimin e ndotjes'”, tha Lugëmjalti.

“E shoh ‘ndotjen tënde të zvogluar’ dhe po e shtoj ‘frymëmarrje më të lehtë gjatë dimrit’”, thotë Zana dhe shton: “Jo, injoroje. Të themi thjeshtë: ‘kushte më të mira për frymëmarrje’”.

Mezi dalloj se cilat letra janë në tryezë. Gjithçka po ndodh kaq shpejt. Por duket sikur nuk ka rëndësi. Është përtej letrave.

“Përgjigjem”, thotë i madhi në të kuqe.

Është radha ime dhe çaloj dhe marr kohë.

“Radha juaj,” përsërit Lugëmjalti.

“Dëshirë, shpresë, apo ëndërr”, shpjegon Ora.

“Mos u nxito”, thotë Zana. “Ne e luajm këtë lojë që moti. Harrojmë se juve njerëzve ju duhetpakëz kohë për t’i rënë në fije”.

“Që moti?”

“Epo, për vite, shekuj, çfarëdo qoftë”, shpjegon Ora. “Ndoshta prej fillimit të kohës. Kush e di. Më ngatërrohen periudhat.”

“Tashmë është bërë traditë”, tha Zana. “Çdo vit ftojmë një të vdekshëm të na bashkangjitet. Përzgjedhje krejtësisht arbitrare. Shihe si tip komiteti për planifikim, për të parashikuar ndodhitë e vitit të ardhshëm.”

“Përgjigjem”, them në fund.

Dhe pastaj Fati ma hedh një letër tjetër. Çfarë është ajo? A ka rëndësi fare? Nuk është aq e lehtë të përqendrohesh kur e kupton se po luan me perëndi dhe perëndesha. Dhe se rezultati i kësaj loje, me ty, me të vdekshmin, përdoret si mostër për ta parashikuar të ardhmen e njerëzimit.

“Po e rris bastin me ‘martesën e djalit tënd’”, thotë Dordoleci.

“I përgjigjem ‘martesës së djalit tuaj’ dhe po e rris me ‘liberalizim vizash’”, thotë Ora.

Babadimëri përpëlitet. Emocioni i parë që pash tek ai. E zura. Vazhdon t’i shikojë letrat e tij.

“Po shoh ‘liberalizimin tuaj të vizave’ dhe e rris me ‘një doktoraturë me nderime’, i them. Vërej një si pikë të vetme djerse që rrëshqet në ballin e tij të gjerë e të rrudhosur.

Dhe kjo vazhdon për një kohë, siç mund ta imagjinoni. Shumë shpresa dhe ëndrra dhe dëshira dhe aspirata. Por në fund, blofet e mia më zhgënjejnë përsëri. Letra e fundit zbulohet, dhe secili tregojmë duart tona, dhe kaq. Nuk kam asgjë më shumë për të humbur. Nuk ka më para, dhe tash, nuk mbetet asnjë dëshirë as aspiratë.

Marr xhaketën time dhe me kokënulur, shkoj drejt derës.

“Prit,” thotë Babadimri. “Një gjë të fundit. Një dhuratë lamtumire”.

“Qysh? Çfarë dhurate?”

Burri në të kuqe ngre gotën e tij të vogël me raki qershie dhe ngre dolli në drejtimin tim, “Për shëndetin tënd!”

Dhe kaq ishte. Që nga ajo ditë, isha i shëndetshëm si një dre. Ajo magji, apo çfarëdoqoftë, zgjati për një kohë.

Shpesh mendoj për atë takim të çuditshëm me perënditë dhe perëndeshat e fuqishme të festave. Ishte hera e parë dhe e fundit që luajta me ta. Dhe megjithëse jam akoma i zemëruar që m’i morën të gjitha paratë (dhe jo se u duheshin gjë), përsëri vazhdova të besoj se duart e paanshme të Fatit do të ndanin rastësnë e Universit barabartë për të gjithë. Herë pas here vija re fjongon e Fatit gjatë ndonjë loje dhe buzëqeshja pak me vete. Lojërat bastelarta erdhën e shkuan. Kam fituar dhe kam humbur. Dhe kam bërë edhe më shumë blofe për të përfituar nga mundësitë e biznesit.

Një herë pashë dikë që dukej si Dordoleci. Nuk mendoj se më njohi. Po shkrihej në një rrugicë prapa një kafeneje. Po rrihte njëfarë qyqani. Dorezat e tij të bardha ishin të mbuluara me gjak dhe baltë. Pranvera ishte afër dhe bora po shkrihej shpejt. Nga hunda portokalli e djegur nga dielli i pikonin qyrra të trasha teksa bërtiste i zemëruar duke stërpikur pështymë gjithandej.

Toni Lugëmjalti u bë politikan. Dhe shumë i suksesshëm, bile. Të gjithë e njohin tani. Por, në të njëjtën kohë, askush nuk e njeh në thelb. Mendoj se punët e shtetit janë aq emocionuese sa që të mos mërzitet kurrë.

Dëgjoj që Zana dhe Ora ende e organizojnë lojën ekskluzive të festave të fundvitit. Ende duke besuar në njerëzimin dhe duke përdorur lojën për të parashikuar dhe mbrojtur të ardhmen e tij. Bëhet në vend i ri çdo herë. Gjithashtu, gjithmonp ftoet një person i ri, ashtu me përzgjedhje arbitrare. Të ftuar janë figura të ndryshëm mitologjikë. Disa madje edhe marrin pjesë.

Dhe sa për njeriun në të kuqe, nuk e kam parë më kurrë që nga ajo natë. Flitet se është zhvendosur në veri, por kush e di. Thonë se u lodh nga kapitalizmi dhe konsumerizmi dhe donte të rivlerësonte jetën e tij, të lidhej me natyrën. Mund t’i mendoj disa vende më të ngrohta ku do të mund ta bënte këtë, duke shijuar mojito.

Imazhi i ballinës: Arrita Katona / K2.0