Shpëtim Selmani: Tërë jetën jam në kërkim të një bote tjetër
POETI E AKTORI SHPËTIM SELMANI FLET ME K2.0 PËR LUFTËN, LETËRSINË E TEATRIN.
Artikulli nga Lirika Demiri
Fotografitë nga Atdhe Mulla
Shpëtim Selmani nuk e mban në mend se kur ka filluar të shkruajë. Fëmijë i viteve të ’90-ta, takimi me letërsinë, teatrin e muzikën, për të, kishte qenë i ngjashëm me zbulimin e tokës së magjishme të Narnias — një teleportim larg realitetit izolues e të ashpër të fshatit e luftës. Tani, autor i disa librave me poezi dhe prozë, shkrimi e letërsia për Selmanin, ende janë “kërkim për një botë tjetër dhe një lloj komunikimi mistik me veten”.
Në qershor të vitit 2022, Selmani botoi librin, “Balada e Buburrecit”, i cili njëlloj si dy librat paraprakë të tij në prozë, “Shënimet e Grindavecit” dhe “Libërthi i Dashurisë”, përbëhet nga kronika përditshmërie, që, ndër të tjera, flasin për dashurinë, ankthin, detyrimet e rëndomta, të qenit prind, luftën e pasluftën, si dhe relacionin e autorit me skenën letrare në rajon dhe në Evropë. Të tre librat, sipas Selmanit “mund të lexohen si një lloj trilogjie”.
Në vitin 2020, për “Libërthin e Dashurisë”, Selmani u shpërblye me Çmimin e BE për Letërsi, i cili ndahet nga Federata e Botuesve Evropianë, për të njohur punën e shkrimtarëve më premtues në Evropë. Libri është përkthyer në gjuhët gjermane dhe frënge.
Për Selmanin, i cili është edhe aktor, “letërsia me teatrin janë pashmangshmërisht të lidhura”, ndonëse, letërsia, në veçanti poezia, i lë më shumë hapësirë për të reflektuar për preokupimet dhe ndjesitë personale. “Në letërsi, më shumë përfaqësoj veten, përdersia puna në teatër është më ekipore”, tha ai. Poezitë e Selmanit, nga periudha 2010-2017, janë të botuara në përmbledhjen “Poezi në kohën e gjakut dhe dëshpërimit”, nga Qendra Multimedia.
K2.0 u takua me Selmanin për të folur për librin e tij më të ri, të bërit letërsi në Kosovë dhe gjurminin e përcaktimeve identitare përmes letërsisë.
K2.0: “Balada e Buburrecit”, kam përshtypjen, mund të lexohet edhe si një lloj vazhdimi i “Libërthit të Dashurisë”. A e keni menduar si të tillë?
Shpëtim Selmani: “Shënimet e Grindavecit”, “Libërthi i Dashurisë” dhe “Balada e Buburrecit” mund të lexohen si një lloj trilogjie. Së bashku mbulojnë periudhën prej kur kam qenë 27 vjeç deri tash.
“Balada e Buburrecit”, është i ndarë në tri pjesë. Pjesa e parë, quhet “Postlove” dhe flet për jetën time të përditshme. Ka të bëjë me publikimet e mia, detyrat, gruan, djalin. Një jetë që, në shikim të parë, mund të duket idilike, por që është e mbushur me ankth, stres, me pasionin për letërsinë, i cili nuk është më primar, nuk mund të jetë primar në raport me përkujdesjen ndaj familjes, pasigurinë financiare, kompromiset e vogla.
Pjesa e dytë, thirret “Whitman dhe Karadzic apo Letër për Radmillën” dhe vjen si rrjedhojë e një diskutimi që e kam pasur si pjesë e një projekti që pati bërë bashkë krijues kosovarë, serbë dhe zviceranë. Kur diskutonim se për çfarë të shkruanim, nisëm të flasim për Srebrenicën sepse një nga shkrimtarët aty kishte bërë një film dokumentar për të. Një nga pjesëmarrëset serbe, Radmilla, reagoi shumë ashpër në lidhje me Srebrenicën, duke e mohuar se kishte ndodhur. [Shih më poshtë shënimin e redaksisë]
Unë nisa të mendoj se çfarë po bëj aty, sepse nuk mund të punoj me dikë që ka një mendim ndryshe për atë se çfarë ka ndodhur në Srebrenicë. Si rezultat u pata tërhjekur për shkak të parimeve të mia, në rradhë të parë, njerëzore. Për mua ishte e papërballueshme që të vërteta të tilla si Srebrenica, të mohohen me aq lehtësi. Si përfundim, grupi u pajtua që të shkruanim për pandeminë, por të nesërmen në mëngjes, unë fillova të shkruaja për Srebrenicën, për luftën. Andaj, pjesa e dytë e librit është, gati e gjitha, një letër për shkrimtaren e re në Serbi, për Radmillën dhe flet për relacionin tim me skenën letrare në Serbi.
Pjesa e tretë flet për një udhëtim timin në Zvicër, në Lavigny, në një rezidencë shumë të njohur, ku kam qëndruar për një muaj. Dikur aty kanë qëndruar Kamy, Sartri, Faulkner, Heminguej, Nabokov. Një kështjellë, përballë liqenit të Lemanit, që ishte blerë nga njëri prej përkthyesve dhe botuesve me të mëdhenj gjermanë, Heinrich Maria Ledig-Rowohlt. Kam pasur disa diskutime me krijues evropianë, andaj pjesa e tretë quhet “Lavigny” dhe flet më shumë për raportin tim me evropianët. Këto janë tri shtresat e librit, të cilat i referohen tri identiteteve.
Mua më mungonte titulli kryesor i librit, ndërsa i kisha të gjithë titujt e fragmenteve. Isha duke e dëgjuar [bendin muzikor] Lindjen, këngën e tyre “Balada e Buburrecit”. Teksti më la shumë përshtypje, “Unë jam buburrec, por jam krenar”. Ishte interesante, sepse fliste edhe për disa nga përvojat e mia si shkrimtar nga një vend i vogël si Kosova. Pastaj i pyeta shokët e mi në Lindje nëse mund ta merrja titullin e këngës si titull për librin. Jam falënderues që ma lejuan këtë.
Libri nuk është promovuar ende. Do të botohet edhe në italisht, nga një ndër shtëpitë botuese më të mëdha në Itali. Në shqip është botuar nga “Dukagjini”. “Dukagjini” edhe e ka ribotuar “Libërthin e Dashurisë”.
Më herët, të gjithë librat i kam dhuruar, nuk jam mësuar t’i shes librat. Kur e kam shitur librin e parë, në Tulla [hapësirë kulturore në Tiranë], në Shqipëri, i kemi pirë [paratë e fituara] menjëherë. Nuk ishin shumë, po edhe më dukeshin lek që kishin ardhur prej askundi.
Njëlloj si tek librat tuaj paraprakë të shkruar në prozë, edhe tek “Balada e Buburrecit”, letërsia juaj është kronikë përditshmërie, me narrativë jo-fiktive [nonfiction] dhe elemente të theksuara autobiografike.
Tash për tash më pëlqen letërsia jo-fiktive, e cila nuk bën shumë dallim ndërmjet personazhit dhe njeriut në jetën reale. Mendoj se është një vijë shumë e hollë ndërmjet letërsisë dhe jetës. Në një formë, çdo gjë që jetohet është letërsi.
Mund të ndodh që ende nuk di të shkruaj fiksion [fiction], apo më duket që jeta është shumë interesante për të shkuar përtej saj, për të trilluar. I kam disa libra në të cilët jam duke punuar, që janë fiksion, por më duket shumë më interesante përditshmëria që e jetojmë. E mbaj në mend një këshillë të Amos Oz, që ia jepte shkrimtarëve të rinj. Thoshte: “Shkruani për ato gjëra që i dini; mos shkruani për gjërat që nuk i dini”. Edhe unë shkruaj për gjërat që ndodhin rreth meje.
Shpeshherë, kur i kthehem teksteve që kam shkruar më parë, jam kritik ndaj vetes. Në një lexim të “Libërthit të Dashurisë” në Bern, i pranishëm ishte edhe botuesi gjerman. Derisa lexoheshin fragmente nga libri, shpesh më dukeshin të pakuptimta, qesharake. Ia thashë këtë botuesit gjerman dhe ai filloi të qeshte. Tha: “Do të ishte e pakuptimtë po të dukej [libri] gjithmonë i freskët, sepse ti rritesh, ndërkohë libri mbetet në momentin kur e ke shkruar”.
Shpesh mendoj se pse shkruaj. Natyrisht që më pëlqen kur më lexojnë dhe më vlerësojnë, por më duket që letërsia më shumë ka të bëjë me veten time; është një lloj komunikimi mistik me veten, i cili është i pafund. Ende nuk e kuptoj pse e bëj. Më duket si një lloj riparimi i vetvetes.
Si është procesi i shkrimit për ju?
Jetoj në një banesë me qira. Aty e kemi një dhomë të vogël, ku kemi futur shumë gjëra. Është si punë laboratori. Është një tavolinë me pamjen nga muri. Aty shkruaj. Nuk është se kam një rutinë se si e kur shkruaj. Nuk mund të kem planifikim strikt të kohës në lidhje me letërsinë. Shpesh zgjohem në mëngjes dhe shkruaj. Nganjëherë vonë më bie diçka në mend, edhe pse vonë zakonisht jam shumë i lodhur. Gjatë ditës kam detyra, të cilat duhet t’i kryej.
E kam shkruar një tekst “Çimka”, të vënë në skenë nga [regjisorja] Zana Hoxha. Kohët e fundit po dramatizoj tekse. Tani po dramatizoj një tekst të Çajupit, që do të jepet si premierë në Teatrin Kombëtar [premiera e shfaqjes është dhënë në nëntor të vitit 2022. Intervista është zhvilluar para premierës]. Fatosi [Berisha] po e bën regjinë. Është një tekst që do të shkruhet në disa shtresa. Procesi kërkimor gjatë shkrimit të këtyre teksteve ka qenë shumë interesant, sidoqoftë këto nuk janë preokupime personale, sikur në rastet kur shkruaj poezi.
Kur shkruaj, nuk pretendoj zhanre. Nuk jam rob i formave, i stileve. Shkruaj ashtu siç ndihem dhe asnjëherë nuk e di se si do të duket krijimi përfundimisht, qoftë poezi apo prozë. Është një shkrimtar norvegjez [Karl Ove] Knausgård, i cili shkruan edhe më thellë për jetën e vet të përditshme. Edhe tek ai ka shumë poezi, por shkruan në prozë. Kohën e fundit, jam më i fokusuar në prozë. Po nis të shkruaj poezi, por ose po i fshij ose e ndiej se duhet të shkruaj diçka tjetër. Nuk më duket kohë e letërsisë. Më duket kohë për shqetësime të tjera. Bota po jeton një krizë të gjithmbarshme. Tani që jam prind më është shtuar vëmendja për shqetësime globale.
Në letërsi nuk kam dëshirë ta sforcoj veten. Emil Cioran ka hequr dorë në fund, ka thënë “As letërsia nuk është asgjë”. Kur e kanë pyetur nëse ndihesh mirë e i përmbushur pas gjithë suksesit, ka thënë, “Jo, vetëm jam i lodhur”.
Më e mira është të shkruash ashtu siç ndihesh, pa e ngarkuar veten se çfarë po del. Me rëndësi është ta kesh me të vërtetë. Mos ta bësh për hir të letërsisë, por për shkak se është nevojë e jotja, si ajri. Ja ku erdha në një përfundim klishe.
Kur filluat të shkruani? Dhe si ndërvepron për ju të qenit shkrimtar me të qenit edhe aktor? Përpos librave tuaj, ju keni studiuar për aktrim dhe jeni vazhdimisht pjesë e shfaqjeve teatrale e prodhimeve filmike.
Mund të hamendësoj, por nuk e di me saktësi kur kam filluar të shkruaj. Pyetja se kur ke filluar të shkruash, përgjigjen më të mirë e ka marr nga nobelisti Singer, kur pyetet nga disa fëmijë. Ai u thotë, “Kur kam lindur, kanë pyetur: a është vajzë apo djalë? Dhe u janë përgjigjur, ‘Jo, është shkrimtar.'”
Jam rritur në fshat, i cili ka qenë shumë i izoluar. E kemi pasur një lopë, të cilën e kam ruajtur ndonjëherë. Kam mësuar shumë në shkollë dhe për këtë shokët, në masë të madhe, nuk më kanë pranuar. Ka pasur paragjykim, një lloj bullizmi drejtuar atyre që kanë mësuar. Ka qenë realitet, i cili të ka kërkuar të bësh punë të ashpra. Një garë se cili është më i fortë fizikisht, cili është më i guximshëm e avanturier. Unë nuk isha shumë i fortë, apo nuk kisha shkathtësi që t’i filloja garat që caktoheshin në mes shokësh.
Babai im ka punuar në fabrikë. Në atë kohë, fabrika ka pasur një bibliotekë. Në vitet 1990, kur kanë nisur presionet politike, mbyllja e shkollave dhe largimet nga puna, e kanë mbyllur edhe bibliotekën në fabrikë dhe, sipas babit, i kanë djegur disa nga librat. Pastaj, ai ka marrë libra dhe m’i ka sjellur mua. Çdo të premte m’i sillte nga pesë tituj: Çajupin, Hill Mosin, Filip Shirokën, rilindasit e klasikët shqiptarë. Për mua, ai ka qenë takimi i parë me botën e librave. Unë lexoja shumë dhe kërkoja të m’i sillte më shpejt titujt e rinj.
Pastaj pata filluar ta lexoja si fëmijë Dostojevskin, “Shënime nga nëntoka”, por nuk e kuptoja. Tash së voni i jam rikthyer Dostojevskit. Personazhet e tij janë shumë teatrale. Letërsia me teatrin janë pashmangshmërisht të lidhura. Aq më shumë kur ke pasur shkrimtarë që kanë qenë dramaturgë edhe kanë shkruar prozë.
Në letërsi, më shumë përfaqësoj veten, jam individual, përdersia puna në teatër është ekipore. Aktori është si një lloj vegle, shpeshherë. Është rol fisnik dhe i guximshëm, sepse aktori del e përballet me gjithë ato koka njerëzish, në përpjekje për të përçuar emocione, por është shpesh i nënvlerësuar. Aktori ka fat tragjik.
Aktrimin e kam nisur në shkollë fillore. Në klasë të gjashtë ka qenë shfaqja e parë. Ishte kohë e punkteve policore. Ne e bënim një shfaqje me një tekst për mërgimtarët dhe njerëzit që atë kohë iknin me të madhe. Atëherë teatri ka qenë nevojë. Pas luftës, kam qenë pjesë e teatrit në Ferizaj. Edhe aty ka qenë si tip terapie. Nuk e harroj kurrë kur jam ngjitur për herë të parë në skenë. Kam qenë 13 vjeç. Për mua ka qenë një botë tjetër. Ndoshta tërë jetën jam në kërkim të një bote tjetër, që më jep qetësi.
Lufta, kam përshtypjen, është një nga temat qendrore në letërsinë tuaj. Pse?
Unë kam qenë fëmijë i luftës. Jam rritur gjatë viteve të 1990-ta. Kam përjetuar ofensiva. Babi im ka qenë i kidnapuar për tetë orë. Fishkëllimën e plumbit e kam dëgjuar afër veshit. Nuk mund t’i abstrahoj këto përjetime. Këto më kanë mbetur në kokë përgjithmonë. Ne nuk jemi shëruar kurrë prej traumave. Jemi shoqëri që asnjëherë nuk e kemi trajtuar traumën nga lufta seriozisht. Trauma është vazhdimisht e pranishme, ajo nuk është shëruar. Unë shoh ëndrra me luftën gjithë kohën, sepse siç thotë nobelistja amerikane, Louise Glück, e gjithë bota është kujtesë e fëmijërisë, ripërjetim i fëmijërisë (thënia origjinale: “We look at the world once, in childhood. The rest is memory.”)
Tek “Balada e Buburrecit” kam shkruar për periudhën e rezistencës në Kosovë. Se si babi im ka qenë pacifist, rugovist, ka rezistuar sipas mënyrës së tij, pavarësisht se një ushtar i ri serb e ka rrahur. Ndërsa një ushtar tjetër, i cili ka qenë ushtar i UÇK-së, nuk ka duruar ta rrahin. Njerëzit i zgjedhin rezistencat në bazë të asaj se çfarë janë. Problemi është se këto dy forma të rezistencës nuk janë gërshetuar si duhet.
Si është të bësh letërsi sot në Kosovë?
Në Kosovë, tregu i librit është jashtëzakonisht i vogël. E mos t’i hyjmë çështjes nëse lexohet ose jo, sepse kam përshtypjen se leximi tash është në krizë kudo. Por, vendet e vogla e vuajnë gjithmonë më shumë krizën. Mendoj që “Polip” është një ndër festivalet më të mira të letërsisë në vend, sepse hap shumë porta, të vë në kontakt me letërsi të shumë vendeve të tjera, me autorë shumë të mirë.
Si autor, më vonë e kupton se edhe libri është një lloj industrie. Në këtë industri, libri yt pastaj është një nga produktet që futet në treg. Është shumë vështirë të arrish të jetosh nga letërsia. Në Kosovë, kjo është gati se e paimagjinueshme. Por edhe në Evropë. Kam shumë shokë shkrimtarë në Evropë, të cilët po ankohen në lidhje me këtë.
Në anën tjetër, më mbren ndërgjegja të jetoj nga letërsia. “Qysh dreqin po jetoj nga letërsia?!” Është një lloj akuze ndaj vetes sime, sepse të jetosh prej pasionit është luks. Por, unë nuk e di si është të jetosh prej librave, nuk e kam provuar. Kisha pasur dëshirë ta provoj këtë ndjenjë, kur të plakem.
Edhe tek “Libërthi i Dashurisë” e edhe tek “Balada e Buburrecit”, ka një sens të dallueshëm të komikes. Çfarë vendi zë komikja në letërsinë tuaj?
Kishte me qenë katastrofike nëse nuk do ta kishin një sens të komikes në jetë. Është nevojë njerëzore që jeta të shihet nga prizmi i komikes. Meqenëse shkruaj për përditshmërinë, është e pashmangshme përfshirja e situatave komike në letërsi.
Jeta ka elemente komike, përndryshe do të kishte qenë tërësisht mizore. Mua më vjen mirë kur lexuesit qeshin. Do të kisha qenë i dëshpëruar nëse në asnjë moment të tekstit nuk do ta ngjallja një sens për të qeshur. Por edhe humori merr kuptim në një kontekts të caktuar. Lexuesi i Kosovës e ka të lehtë të komunikojë me humorin tim, por ndonjë lexues i huaj mbase edhe nuk e kupton. Kjo shpesh vërehet edhe nga disa prej pyetjeve që më bëjnë lexuesit e huaj gjatë takimeve të ndryshme jashtë Kosovës.
Por, është interesante se kur më lexojnë lexuesit e huaj, ata dëshirojnë ta vizitojnë Kosovën. Vitin tjetër i pres në Kosovë disa miq, poetë nga Latvia, të cilët fatkeqësisht, kishin mësuar si t’i përdorin armët për shkak të luftës së nisur nga Rusia në Ukrainë. Ishte e dhimbshme të dëgjoje për poetë të rinj që ndjekin kurse për përdorimin e armëve.
Shpesh, përmes letërsisë gjurmoni mënyrat se si ndërtohen identitete të ndryshme, në veçanti identiteti kombëtar dhe ai gjeografik. Si e përdorni letërsinë për të reflektuar për identitetet personale dhe kolektive?
Unë vij nga një fshat. Kur kam shkuar në Ferizaj kam pasur probleme për shkak të përcaktimit gjeografik. Mandej kur kam ardhur në Prishtinë, ka qenë e njëjta. E shoh që, për njerëzit, këto përkatësi janë shumë të rëndësishme, ndërsa për mua nuk çojnë peshë. Andaj i kam luftuar me shumë forcë paragjykimet provinciale, sepse e kam kuptuar që kur shkon në Evropë je ballkanas, kur shkon në Amerikë je evropian. Nëse shkon përtej planetit Tokë, atëherë mund të të thërrasin me një identitet tjetër.
Njeriu ka shumë identitete, të cilat veçse janë të paracaktuara. Në njëfarë forme, njeriu vjen i konstruktuar në jetë. Për atë e përdori letërsinë, për ta kuptuar veten. Kufizimet nga identitetet lokale më kanë shtyer pavetëdijshëm për t’i ekspoluar diskutimet rreth identiteteve përmes letërsisë.
Tash e kam problem kur shkoj në ngjarje letrare në Evropë dhe pyetja e parë që më bëhet ka të bëjë me identitetin tim kosovar dhe raportin e Kosovës me Serbinë. Nuk lodhen për letërsinë. Prapë, edhe si shkrimtar i vuaj gjykimet dhe përcaktimet që i bëhen identitetit tim. Nuk të pyesin për libër. E vetmja gjë që u intereson është konflikti ndërmjet shtetit të Kosovës dhe Serbisë.
Tërë kohën i vuan përceptimet paragjykuese e diskriminuese për përcaktimet identitare, të cilat nuk janë të varura nga ti. Kjo, në esencë, është shumë e dhimbshme.
Qoftë në poezitë apo prozën tuaj, ka shumë referenca nga tekste këngësh apo nga krijime autorësh të ndryshëm. Si ndodh për ju përfshirja e këtyre referencave në punën tuaj krijuese?
Unë gjithmonë kam dëgjuar shumë muzikë dhe kam qenë pjesë e një bendi muzikor në gjimnaz. E kam pasur ëndërr të jem këngëtar i rokut. Jam ndikuar edhe prej përkthimeve të Fadil Bajrajt, kur i kam lexuar poetët që kanë qenë edhe këngëtarë.
Dëgjoj shumë muzikë kur shkruaj dhe natyrisht pastaj që referencat janë të papërjashtueshme, sepse më intereson se çfarë mendojnë artistët që i dëgjoj. Ose kur lexoj, shpesh ndonjë mendim i ndonjë autori më lë shumë përshtypje dhe mundohem ta gjej lidhjen ndërmjet atij autori dhe meje. Andaj, kur e shkruaj ndonjë poezi e shkruaj duke u bazuar në ato citate, në përjetimet që më japin vargje të caktuara.
Mendoj që shumë tema në letërsi janë të njëjta, janë universale. Nuk mund t’i ikim temave mbarënjerëzore: lufta, dashuria, urrejtja. Pastaj si i zhbiron këto, në çfarë kthina futesh, është çështje e imagjinatës së autorit.
Edhe te “Balada e Buburrecit” kam shumë referenca, sepse më ushqejnë. Isha duke e lexuar [Robert] Frostin dhe ai thotë “Bashkëjetesa na shtyn drejt faljes”. Kjo menjëherë më është ndërlidhur me temat që po trajtoja në pjesën e parë të librit për detyrat në jetën e përditshme. Dhe e mbyll një nga kapitujt me këtë thënie. Kam dëshirë ta shoh botën edhe përmes të tjerëve. Kam dëshirë t’i riaktualizoj shkrimtarët që nuk janë më në këtë jetë. Ata, në njëfarë forme, janë të përjetshëm, por kam dëshirë t’i bëj pjesë të jetës sime.
*Shënim i redaksisë (6 qershor 2023): Në këtë intervistë, Selmani i referohet një poeteje të re serbe me emrin Radmila, e cila në një ambient grupor pune “reagoi shumë ashpër në lidhje me Srebrenicën, duke e mohuar se kishte ndodhur”. Poetja në fjalë është Radmila Petrović, e cila e kuptoi se Selmani po i referohej asaj. Ajo ka dërguar një letër drejtuar K2.0 me një përgjigje të cilën po e publikojmë pjesërisht këtu.
“Aktori dhe poeti Shpëtim Selmani më përshkroi me qëndrime të cilat nuk i mbaj. Nëpërmjet punës që bëj, mbroj tolerancën, ballafaqimin me të kaluarën dhe pajtimin, gjë që vërehet në poezitë e mia, paraqitjet e mia mediale dhe projektet në të cilat kam qenë pjesëmarrëse, projekte këto që synojnë promovimin dhe mbrojtjen e të drejtave të njeriut si dhe ruajtjen e paqes në rajon.
Dua të theksoj veçanërisht se bashkëndjej dhimbjen e atyre që humbën të dashurit e tyre. Në të ardhmen, besoj shumë se çdoherë e më shumë njerëz do të bashkohen kundër urrejtjes, në mënyrë që tmerret e së kaluarës, si Srebrenica, të mos ndodhin më kurrë.
Shpresojmë që libri i kolegut tim Shpëtim, pavarësisht se nga e ka marrë frymëzimin, të vazhdojë të kontribuojë në mirëkuptimin, tolerancën dhe pajtimin e ndërsjellë — një kauzë për të cilën me siguri secili prej nesh është i përkushtuar”.
Imazhi i ballinës: Atdhe Mulla / K2.0.
Përmbajtja e këtij artikulli është përgjegjësi vetëm e K2.0.
A jeni kurreshtarë ta dini se si financohet gazetaria që prodhojmë? Klikoni këtu për të mësuar më shumë.