Shaban Ramadani, 57-vjeçar, e ka shndërruar oborrin prapa shtëpisë në poligon për djalin e tij, Muhametin. Meti 21-vjeçar, sot mban mbi supe titullin e kampionit evropian të hedhjes së gjyles. Në atë poligon, prej ku shihen shtëpitë e fqinjve, nis e përfundon dita e të dyve.

Para tetë vitesh, kur ishte 13 vjeç, Meti kishte probleme shëndetësore për shkak të mbipeshës — ai peshonte 90 kilogramë. Shabani, ish-hendbollist, kishte vendosur që ta angazhonte Metin në sport. Teksa ruajtja e shëndetit të të birit ishte synimi kryesor, Shabani nuk e kishte e menduar se kjo do të ishte pikënisja e një udhëtimi që do ta gdhendte emrin e Metit dhe të Kosovës në listën e kampionëve të Evropës në hedhjen e gjyles.

Së pari nisën me basketboll, por nuk u eci. Teksa po ktheheshin dëshprimisht nga ndërprerja e angazhimit në basketboll, ndodhi diçka tjetër.

Rrugës u ndalën te stadiumi olimpik “Adem Jashari” në Mitrovicë, ku stërvitnin atletët e qytetit.

“Ju thashë merrne e lene vetëm me vrapu që me u dobësu. Por, thanë ‘hajt ta provojmë gjylen’. U pa që e ka njifarë talenti”, kujton Shabani. Prej aty, gjërat filluan të ecnin për ta natyrshëm ashtu sikur rrjedh lumi Ibër pranë shtëpisë së tyre në Mitrovicë.

Pranë babait, Meti tregon se nuk kishte pasur ndonjë simpati për këtë sport fillimisht.

“Nuk e kam dashtë hiç gjylen. More kurrë hiç nuk e kam mendu këtë sport. Veç babi që më shtyjke përpara, se nuk më pëlqejke”, thotë Meti, që sot e identifikon veten me këtë sport, teksa lidh me shtrënguese kyçin e dorës së djathtë dhe bëhet gati për ta nisur stërvitjen e atij mëngjesi në poligonin e hedhjes. Aty kalon shumicën e ditës. Dikur poligon i improvizuar, sot atë e mbështjellë një kabinë që e mbron Metin nga dielli e nga era e ftohtë.

Në program të stërvitjes, të kuruar kryekëput nga babai i vet, i cili sot është edhe trajneri i tij i vetëm, për atë ditë ka hedhjen me rotacion e gjysëm-rotacion.

Pasi lidh kyçin mirë, kap gjylen në dorë, e end pak nga njëra dorë në tjetrën dhe merr pozicion në diametrin e rrethit të hedhjes. Vendos gjylen në mes qafës dhe supit, teksa krahu merr këndin e drejtë. Brenda pak më shumë se dy metrave të rrethit, këmbët njëra pas tjetrës rrotullohen shpejt sipas teknikës së rotacionit duke lënë pas një zhurmë në kontakt me betonin përfundi këmbëve të Metit. Zhurma ndalon. Gjylja shkëputet nga qafa dhe bashkë me të edhe një zë nga Meti.

Dielli që kishte zënë vend në qiell prehet nga gjylja për disa sekonda. Teksa gjylja humb nga shikimi, Meti e Shabani presin të shohin se sa larg përfundoi. Diku 20 metra më tutje rëra ngrihet lart prej fuqisë së gjyles. Meti e shikon dhe s’nxjerr zë, sikur i thotë vetes “mundesh më shumë”.

“Mirë është. Hajde apet”, i thotë babai i tij. Prej tetë vjetësh, ai është sikur hija e tij.

“Ndoshta të tjerët e kanë më lehtë sepse Meti mua më ka afër non-stop. Nuk i ndahem në asnjë moment, asgjë nuk na ikë”, thotë ai, që për tetë vite vetëm, ka munguar në stërvitje vetëm shtatë herë, edhe atë për shkak të një ndërhyrjeje kirurgjike.

Hija e një kampioni

Baba e bir me vullnet të hekurt.

Uran Haxha