Në qershor të vitit 2015, Axi u kthye në shtëpinë e tij në Nivokaz. Katër vjet më parë, në 2011, kur i kishte vdekur babai, familjarët e Axit morën rrugën për Gjermani. Shtëpia u kishte mbetur bosh. Oborri i shtëpisë i mbuluar me bari, që e priti Axin kur u kthye, u bë vendimtar për të.
“Ish mbush oborri bar, pa u kujdes askush. Veç e kujtova çka ka hjekë baba me bo atë shtëpi. E pat ble në Gjakovë se ka pasë me u rrënu për rrugë, e e ka rrënu tulle pas tulle, e ka pru në Nivokaz edhe bashkë me nonen e ka ndërtu. U kujtova çka ka hjekë baba e nona, tash me pesë djem me mbet shtëpia shkret’, a ka ma gjynah”, tregon Axi.“[Mendova] Du m’u kthy me bo diçka”.
Pas kësaj, Axi filloi t’i frekuentonte Prishtinën, Gjakovën, Prizrenin, Pejën e qytetet tjera. Shihte se çka pinin njerëzit, sa pinin, a dëshironin diçka më ndryshe apo shkonin në klasike.
Pas shumë udhëtimeve Kosovë-Gjermani, ai nisi testet për pijet e para, pasi asnjë nga vodkat apo xhinët nuk prodhohej në Kosovë, të gjitha importoheshin. Gjatë viteve 2017-2019, Axin e përcollën shumë netë pa gjumë, teste pa fund, kthim në pikën zero për të arritur në katër pije të distilerisë tashmë të emëruar “Vidasus” sipas perëndisë së pyjeve dhe natyrës te ilirët, që paraqitej si gjysmë dhi e gjysmë njeri.
Xhinin e vet e emëroi “Dukagjin”, vodkën “Vodkulla”, likerin e erëzave “Dashni me Brina” dhe likerin me lajthi e lulevjollcë “Zanë”.
“Lugu jonë vjen kah liqeni Komonit e Fierëzës, që e bijnë klimën e Adriatikut. Ka vegjetacion fantastik e erëza që rriten vetëm këtu. Vija e mbledhsha. Pata mbetë nëpër male”, tregon Axi.
18 herë fluturoi për t’i ardhë në krye dizajnit e brendimit të pijeve, të cilat sot njihen për dizajn të veçantë e emra shqiptarë.
“Ujkun e kam dashtë gjithsesi brenda Dukagjinit”, tregon Axi për dizajnin e xhinit “Dukagjin”.