Dita e parë e tetorit të vitit 2021, për mua filloi në orën katër të mëngjesit, kur u zgjova dhe e gjeta nanën në kuzhinë duke përgatitur tosta, që do t’i fusja në një cep të çantës sime të shpinës.

“Rrugës kurrë nuk i dihet”, më tha, teksa mbështillte copat e bukës me kujdes. “Deri në Poloni është udhë e gjatë”. 

“Nanë, kam edhe një kërkesë tjetër”, i thashë, duke qeshur gjersa me duart, që i mbaja pas shpine, nxora “bebën” — kukullën time të vegjëlisë.

“Nëse e marr me vete ‘bebën’ do të kem gjithmonë një copë të familjes me mua,” i thashë.

“Mirë, veç t’ia qepi kamën”, më tha ajo dhe ma mori kukullën nga dora për t’ia rregulluar një pjesë që gati sa s’i këputej. Teksa qepte, vazhdimisht më këshillonte ta ruaja atë mirë në valixhe dhe të mos e harroja në Poloni, ku do të qëndroja për pesë muaj pasi kisha fituar bursën e programit Erasmus+ për ta vazhduar atje semestrin e pestë të studimeve Bachelor për gazetari. 

U bë ora gjashtë. U nisëm nga Gjakova për në aeroportin e Prishtinës. Në hyrje të aeroportit u takova me Donjetën, një tjetër studente që e kishte fituar bursën e njëjtë — të dyja shkonim në qytetin Wrocław.

Pas përqafimeve dhe një sërë fotografish me familjarët, përpos lamtumirave dhe urimeve për rrugë të mbarë, mbizotëronin këshillat e pambarim të nanës sime. Më thoshte të bëja kujdes dhe të qëndroja bashkë me Donjetën në çdo moment. 

Po shkoja për të parën herë në një shtet të huaj. Jam vajza e vetme dhe e vogla e shtëpisë dhe kjo ishte po ashtu koha më e gjatë që do ta kaloja në një vend pa qenë afër ndonjë familjari a të afërmi, prandaj nana bëhej merak.  

Për të shmangur emocionet, Donjeta dhe unë u munduam të mos i shihnim sytë e përlotur të familjarëve tanë dhe nga largësia iu dhamë përshëndetjen e fundit të asaj dite. I përshëndetëm me dorë nga dera e aeroportit pasi asokohe, masat kundër Covid-19 ishin ende në fuqi e atyre s’u lejohej të hynin brenda në aeroport.

Kështu u nisëm drejt fluturimit tonë të parë.

Rrugë e gjatë, që zgjati shkurt

Me të shkelur në aeroport, na pritën një sërë procedurash për një pjesë të të cilave isha deri diku e informuar, pasi disa ditë para nisjes kisha shikuar udhëzime në internet. Por, ndërsa kalonim përmes secilës procedurë, një shqetësim nuk më hiqej prej kokës. Çdo minutë kontrolloja xhepat dhe çantën sepse s’më shqitej dot frika se mund të kisha harruar diku në aeroport kuletën, pasaportën, vërtetimin e vaksinës kundër Covid dhe dokumente tjera të rëndësishme.

Pas një sërë procedurash e kontrollesh, filluam të shëtisnim nëpër aeroport, duke vërejtur gjithçka përreth — dyqane dhuratash e suveniresh, muzikën dhe njoftimet që vinin nga çdo anë, uniformat e rojeve dhe kujdestarëve/eve të fluturimeve, aeroplanët që ngriheshin në qiell dhe lëshoheshin në tokë.  

Erdhi koha për fluturimin tonë. U ulëm në aeroplan. Përcollëm kujdestarët e fluturimit tek na i tregonin daljet emergjente, mënyrën e vendosjes së rripit të sigurisë, përdorimin e maskave të oksigjenit, veshjeve të shpëtimit dhe procedurat e evakuimit në raste emergjente. 

Kur motorët e aeroplanit u ndezën, zhurma filloi të shpërndahej gjithandej, duke mbushur çdo cep të kabinës me një tingull të thellë, që më ngjallte një përzierje emocionesh — pak ankth, pak adrenalinë e pak kureshtje. Tek po përgatiteshim për ngritje, një dridhje e lehtë ma përshkoi trupin dhe rrahjet e zemrës përshpejtoheshin.

Aeorplani nisi të lëvizë me shpejtësi mbi pistën e gjatë dhe secili sekond dukej sikur e tërhiqte gjithnjë e më shumë drejt qiellit. Në çast, ndieva një shtysë të fortë nga ulësja që më shtynte pas; rrotat u ndanë nga pista, dhe menjëherë ndieva një boshllëk në stomak. E dija se s’kishte më kthim — po e linim pas tokën dhe gjithçka të njohur, për të kaluar në një botë tjetër, në atë të qiejve.

Sa më lart ngritej aeroplani, unë dhe Donjeta ia shtrëngonim dorën njëra-tjetrës. Me buzë në gaz, e pyetëm vajzën pranë nesh nëse po vërehej që kjo ishte hera jonë e parë në aeroplan. 

“Po pak,” tha ajo duke qeshur. “Mos u shqetësoni, të gjithë reagojnë kështu herën e parë”, shtoi si për të na dhënë kurajo. 

“Kujdestarët e fuluturimit qenkan duke shpërnda edhe ushqim, a don apo ke marrë me vete najsan me hongër?”, e pyeta Donjetën.

“Dy sendviqa, po janë shtypë, janë ba si papuqe”, ma ktheu ajo, duke na bërë të qeshim e ta heqim pak mendjen prej përvojës sa të frikshme, aq të bukur. 

Sa më lart shkonim, zvogëloshehin qyteti, fushat, e gjithçka poshtë. Hollësitë e zakonshme u shkrinë në një mozaik të largët e të mjegullt. Qielli u hap para nesh, i kaltër dhe i pafund e retë dukeshin sikur qëndronin aty, të buta e të bardha, gati për t’u prekur. 

Një botë e re

Pas dy ore rrugë, zëri i pilotit që tregonte se brenda pak minutave do të ateronim në Berlin më zgjoi nga gjumi. Në aeroportin në Berlin, ndryshe nga ai në Prishtinë, gjuha shqipe s’dëgjohej edhe aq, pasi përzihej me dhjetëra gjuhë të tjera që dëgjoheshin njëkohësisht. Shkrimet dhe njoftimet nëpër çdo cep nuk ishin më në shqip. Kjo krijonte një atmosferë që na bënte të kuptonim se kishim mbërritur në një vend të ri, të panjohur. 

U  rreshtuam te shiriti i pasagjerëve që vinin nga shtetet që nuk ishin pjesë e Bashkimit Evropian. Aty ndodhte të dëgjoje gjuhën shqipe më shumë. Aty takuam edhe një vajzë nga Kosova, për të cilën, udhëtimet drejt Gjermanisë ishin diçka e zakonshme. Pas kontrollimit të pasaportave, e ndoqëm atë drejt metrosë. 

Aty e kuptuam se përpara na priste një ditë më e gjatë se ç’e kishim paramenduar.

Pikë së pari, kishim harruar t’i merrnim valixhet, duke menduar se ende nuk kemi mbërritur te ajo pjesë. Pas disa minutash të mbushura me shqetësime e stres, duke u sorollatur në aeroport, arritëm t’iu tregojmë punonjësve të aeroportit dhe ata na drejtuan te pjesa e valixheve. Për shkak se shumica e valixheve ngjasonin shumë me njëra-tjetrën u frikësuam se mos na ishin përzier valixhet. 

Por kur hapa një nga xhepat dhe pashë kukullën time të fëmijërisë, u lehtësova.

I blemë biletat për të udhëtuar me metro. Një tjetër mjet udhëtimi që po e provoja për herë të parë. Teksa metroja lëvizte me shpejtësi, para syve na shfaqeshin ndërtesat e larta me fasada të bukura, mure të mbushura me grafite, që tregonin histori të ndryshme dhe rrugicat e ngushta plot jetë.

Vajza nga Kosova u ndal në stacionin e vet. Ne vazhduam deri në stacionin tonë. Nisëm të kërkonim vendin ku mund t’i blinim biletat për Poloni dhe katin ku do ta prisnim trenin. Stacioni i trenave në Berlin gjendej brenda një ndërtese të madhe me shumë kate, gjë që na vuri përballë një sfide të vërtetë pasi nuk e dinim se ku duhej ta prisnim trenin. 

Moti i ftohtë i tetorit e bënte gjithçka më të rëndë. Gjatë katër orëve pritje për të hipur në trenin që na dërgonte në Wrocław, ndiheshim të shkëputura nga të gjithë — pa internet për ta kontaktuar familjen, për t’u treguar se deri ku kishim arritur. 

Valixhet e rënda nuk na lejonin të shkonim as për kafe në lokalet që ndodheshin në katet tjera të stacionin. Shto këtu ankthin se mos po e humbim trenin, që na mbante peng e të lidhura për atij vendi. Vetëm numëronim minutat.

Por, kishim diçka që na e sillte ngrohtësinë e shtëpisë. Tostat e mi në xhepin e çantës e sanduiçat e Donjetës. Teksa haja dhe e ndieja shijen e shtëpisë, më binin ndër mend fjalët e nanës nga po ai mëngjes, që tashmë dukej se kishte ndodhur para qindra e qindra orësh: “Rrugës kurrë nuk i dihet.” 

Imazhi i ballinës: Atdhe Mulla / K2.0.

Dëshironi të mbështetni gazetarinë tonë? Anëtarësohuni në “HIVE” ose konsideroni një donacion. Mëso si këtu.

Ky blog u botua me mbështetjen financiare të Bashkimit Evropian në kuadër të projektit “Diversifikimi i zërave në gazetari”. Përmbajtja e artikullit është përgjegjësi vetëm e Kosovo 2.0 dhe nuk pasqyron domosdoshmërisht pikëpamjet e Bashkimit Evropian.