Jo në prag, po në skaj të zgjedhjeve
Shumë qytetarë romë, ashkalinj dhe egjiptianë, zgjedhjet lokale i gjejnë të varfër e të lënë anash.
Që prej fillimit të verës, nëse jo më herët, platformat mediale e sociale janë mbushur me premtime nga kandidatët që po ia kanë mësyjnë t’i udhëheqin qytetet e Kosovës, pas zgjedhjeve lokale të 17 tetorit. Prej teleferikut në Arbëri në Prishtinë, liqenit artificial në vend të stadiumit “Fadil Vokrri” e deri te “Miss Gjyshja” në Ferizaj — kandidatët kanë propozuar tashmë zgjidhje herë konkrete e herë abstrakte e të çuditshme për probleme që ata i kanë identifikuar.
Veç pak kilometra larg qendrave të qyteteve, por tepër larg vëmendjes së programeve qeverisëse garuese, qytetarët romë, ashkalinj e egjiptianë nga Prizreni, Ferizaji, Fushë Kosova përballen me vështirësi për t’i siguruar nevojat bazike të jetesës. Prej mungesës së ujit të pijshëm, punësimit, pamundësive për ndjekjen e mësimit e deri te shtyllat elektrike që ua rrezikojnë jetën përditë, problemet e tyre nuk gjejnë adresë të zgjidhjes as nëpër qeveri lokale e as në ato qendrore. Në lagjet e tyre, zgjidhjet ofrohen aty-këtu kur kërkohet vota, por atyre iu vije fundi me përmbylljen e fushatave.
Dhjetë qytetarë romë, ashkalinj e egjiptianë folën me K2.0 për përjashtimin që u bëhet nga institucionet lokale dhe artikuluan hallet e kërkesat e tyre në këtë vigjilje zgjedhjesh. Dhjetë biseda për shtetin që sa herë i vije mundësia krekoset për përbërjen e vet shumë-etnike, por që po dështon ta kapërcejë thjesht krekosjen e t’i njohë njëmend këta qytetarë.
Një ibrik me ujë të kaftë
Me të hyrë në në Fushë Kosovë, teksa kalon nëpër ndërtesat e larta ngjyra-ngjyra të qytetit, shumë prej tyre të ndërtuara së fundmi e shumë të tjera në ndërtim e sipër, të bien në sy billbordet ku tashmë janë ngjitur fytyrat e numrat e kandidatëve për zgjedhje lokale.
Pak pasi e kalon rrethin e Fushë Kosovës, në anën e majtë është “Lagjja 29”, një lagje që me këtë emër nuk e gjen në Google Maps, pasi në këtë aplikacion vendndodhja e saj shënohet si “Te Maxhupt”, shprehjen shtypëse për romët, ashkalinjtë e egjiptianët.
Sapo hyn në lagje, ndërron pamja e mëparshme e Fushë Kosovës. Aty nuk ka ndonjë punishte që tregon se po ndërtohet diçka e nuk ka as ndërtesa të larta. Në një qoshe, ashtu siç duket se është skajuar edhe lagjja, tek tregu i vogël ku shiten biçikleta, mobilje e mjete pune, ndodhet një kafiteri e vogël, vendi ku qytetarët e kësaj lagjeje, kryesisht ata më të moshuar, takohen e çajnë hallet me njëri-tjetrin.
Në përpjekjen e parë për të hyrë në këtë hapësirë të qetë, e në dukje hapësirë me myshterinj të moçëm, ku secili e njeh secilin, njëri prej qytetarëve që po pinte çaj, menjëherë na tha që s’dëshiron të flasë, se “s’ka çka thotë më”.
Por, një tjetër qytetar, Bedri Berisha, ulur vetëm, me fytyrë kah tregu, pa një pa dy na ftoi të uleshim pranë tij. Nuk u deshën as dy minuta në tavolinë me Bedriun që ai të fillojë të flasë për ujin që nuk po guxojnë ta pijnë.
Bedri Berisha: “Para zgjedhjeve na mashtrojnë, premtime boll, kur t’i marrin votat. Me nderë me thanë as derën nuk ta çelin”
Para veç dy vitesh, në qershor të vitit 2019, kryetari i Fushë Kosovës, Burim Berisha, i pati prerë shiritin sistemit të ri të ujit të pijshëm në Fushë Kosovë — një projekt që ai e pati quajtur si një prej “projekteve më të mëdha që nga paslufta” për banorët e Fushë Kosovës.
Në ceremoninë e inaugurimit ai pati mbushur një ibrik ujë, nga i cili i patën mbushur e cakërruar gotat, bashkë me ministrin e atëhershëm të Zhvillimit Ekonomik, Valdrin Lluka dhe kryeshefin ekzekutiv të ujësjellësit Prishtina, Ilir Abdullahun. Në këtë ngjarje, i lutën banorët që tash që kanë ujë, mos ta shpërdorojnë atë.
Në “Lagjen 29” banorët, të cilët kryetari Burim Berisha i quajti “komunitet problematik”, thonë se nuk kanë as çka të shpërdorojnë, pasiqë që ujin që ata e quajnë “uji si kafe” për shkak të ngjyrës së tij, jo që nuk pihet, por nuk është i shfrytëzueshëm as, të paktën, për pastrim.
“Gabova që nuk i musha nja dy shishe me ia çu kryetarit, se ai po thotë pihet. M’ja lanë para zyrës, m’i thanë pije ti qita ujë’’, thotë Bedriu. ‘‘Mos me kanë bunaret, puset, kena me maru’’.
Në të njëjtën kafiteri, në tavolinën në të djathtë të Bedriut, ishte edhe Remzi Krasniqi, i cili dëgjonte me vëmendje dhe kohë pas kohë na bashkohej në muhabet.
Remzi Krasniqi: “Çka me bo, po duhet me lanë veten keq e me ble ujë. Krejt me pare”
Atyre nuk iu ndanë bidonat e shishet e plastikës, ani pse në po të njëjtin vit kur u inaugurua sistemi i ujit të pijshëm në Fushë Kosovë, drejtori i kompanisë rajonale të ujësjellësit Prishtina, shtrëngoi duart me një banor të Fushë Kosovës, duke i thënë “ma me bajtë ujë me bicikletë edhe me bidona jo”.
Para inaugurimit të sistemit të ujit, qytetarëve të Fushë Kosovës iu duhej të bartnin ujë me bidona e shishe. Ndonëse ky problem duket të jetë zgjidhur për banorët shqiptarë, banorëve kryesisht ashkalinj të “Lagjes 29”, ende u duhet të furnizohen me ujë me bidona e shishe. Ndonjëherë e blejnë, ndonjëherë e paguajnë ose shfrytëzojnë ndonjë mjet bartës për t’ua sjellë në shtëpi bidonat e shishet me ujë të pijshëm.
Teksa Bedriut i duhet të paguajë një ‘tërtaq’ që t’ia bartë shishet e bidonat me ujë nga pjesët tjera të Fushë Kosovës, Obiliqi apo vendet përreth, Remziu e blen ujin, por për ta bërë këtë i duhet të heqë dorë nga shërbimet tjera bazike.
“Çka me bo, po duhet me lanë veten keq e me ble ujë. Krejt me pare”, thotë ai, ‘‘Deri te shqiptarët ka ujë t’mirë. A knej, te ‘maxhupt’ s’ka”, duke iu referuar qasjes që sipas tij e kanë institucionet përgjegjëse karshi tyre.
Remziu na tregon se si edhe ato pak para që i ka, nganjëherë ua falë komshinjëve të tij, të cilëve ua beson mirë hallet, siç i kishte ndodhur një ditë, kur një fëmijë e kishte lutur për 2 euro për të blerë bukë. Edhe në bukë, u duhet të zgjedhin, të blejnë patate, makarona, miell, fasule sepse siç thotë Remziu, mishi si vakt, mund të mendohet vetëm për Bajram apo Vit të Ri.
E në pyetjen tonë se a do të votojë, Remziu përgjigjet shkurt e prerë “Jo”. Ai thotë t’i kenë ardhur te hunda lëmosha sporadike, shpërndarja e çokollatave për fëmijët e paketat humanitare para zgjedhjeve. Për 16 vite ka ushtruar të drejtën e tij për votë, por thotë se askush nuk i ka ndihmuar gjë.
As Bedriu nuk pret gjë prej zgjedhjeve, as prej shtrimeve të shpejta të rrugëve në prag të tyre.
“Para zgjedhjeve na mashtrojnë, premtime boll, kur t’i marrin votat, me nderë me thanë as derën nuk ta çelin”, thotë ai.
Ndryshe nga Bedriu e Remziu, Kenan Bajrami, i cili me të na parë, e la disa metra larg biçikletën të tij dhe na afrohet në një qoshe të rrugës, thotë do të votojë për më të drejtin, ani pse ka shumë ankesa për komunën e politikanët e asaj ane. Ai del drejt në temë ku ankohet për mungesën e ujit të pijshëm, papunësinë e papastërtinë në këtë lagje të Fushë Kosovës.
Kenan Bajrami: ‘‘Na thonë vijmë, vijmë, vijmë, po kurgjo”
Kenani, 41-vjeçar, nuk pret se do zgjidhet problemi i ujit të pijshëm pasi, sipas tij, kanë qenë disa herë në komunë për këtë problem dhe ndonëse zyrtarët përkatës u kanë thënë ‘‘vijmë, vijmë, vijmë”, asgjë s’është përmirësuar deri tani.
Kenani merret me mbledhjen e kanaqeve, të cilat më pas i shet, por që nuk fiton më shumë se 3-5 euro në ditë. ‘’Me social’’, vazhdon ai për të treguar se si ia del të mbijetojë familja e tij 5-anëtarëshe.
Elfete Tatari, 61-vjeçare, u shtohet banorëve të tjerë të “Lagjes 29”, duke thënë që nuk kanë ujë dhe se në shumicën e kohës u duhet të paguajnë dikë për t’iu sjellur bidonat aq sa t’ju qëndrojnë për një muaj.
Për të, në moshë të shtyrë e me sëmundjet kronike të hipertensionit dhe diabetit, jeta tashmë është mjaftueshëm e vështirë. Shto këtu që ajo dhe familja e saj mbahen prej pensionit dhe rrogës së ulët të djalit.
Në oborrin e shtëpisë së Elfetes, përveç tavolinës dhe karrigeve, menjëherë ndeshesh me një objekt tjetër, një shtyllë elektrike, me kablla të kurthuruara ngjitur me murin ngjyrë portokalli të shtëpisë.
Elfetja, që jeton vetë e gjashta, ka frikë se shtëpia mund t’i digjet e që nipat e mbesat mund t’i lëndohen për shkak të rrezikut nga shtylla elektrike. “Djalin e dytë ma kanë qitë në televizor [ku ka bërë lutje nga institucionet] për me e hjekë, po s’po na e hjekin”, thotë ajo.
Elfete Tatari: “Djalin e dytë ma kanë qitë në televizor [ku ka bërë lutje nga institucionet] për me e hjekë [shtyllën elektrike që e ka në oborr], po s’po na e hjekin”
Ferizaji, qyteti që (nuk) u bashkua
Qindra ferizajas ishin mbledhur në përurimin e nënkalimit të quajtur ‘‘Bashkimi i Qytetit’’. Në mbrëmjen e 8 korrikut 2021, kreu i komunës, Agim Aliu, tha para qytetarëve ‘‘sot Ferizaj ka festë’’ dhe se ky projekt 6 milionësh u bë pasi ‘’Ferizaj kishte borxh të mos ndajë qytetarët dhe ekonominë në dy krahët e tij [prej hekurudhës]”. Projekti i përfunduar në më pak se tre muaj para zgjedhjeve lokale të 17 tetorit 2021, sipas Aliut, befasoi edhe skeptikët, për të cilët kjo ishte vetëm “një ëndërr’’.
Entuziazmi i Aliut për projektit u përcoll me ceremoni glamuroze, kamera e media, bile edhe koncerte nëpër hapësirat e nënkalimit.
Megjithëse ky projekt zuri vend në diskutime anembanë mediave e rrjeteve sociale — ku u shndërrua edhe në meme — Hamide dhe Faruk Bajrami që jetojnë më pak se 3 kilometra nga nënkalimi, s’ishin pjesë e ceromonisë së përurimit. Ata nuk shijuan koncertet e as nuk u morën me projektin në rrjete sociale. Bile, as në bisedë me ne brenda shtëpisë së tyre s’është se e përmendin aq projektin milionësh në qendër të qytetit.
Bashkëshortët kanë halle, kërkesa dhe pritshmëri tjera karshi qeverisë lokale dhe, mbi të gjitha, s’besojnë se qyteti s’është më i ndarë për qytetarët a ekonomitë — ani pse përmendin se komuna në krye me Aliun i ka kryer disa punë.
Përgjatë 20 viteve të fundit, Hamidja dhe Faruku e kanë krijuar familjen e tyre në shtëpinë njëkatëshe në lagjen “Sallahane” — lagje që banohet kryesisht me qytetarë të komunitetit ashkali.
Hamide Bajrami:‘‘Mi pasë lanë fmijët në çerdhe, kisha punu sigurt’’
Faruk Bajrami disa vite shujtën e drekës e hante ndaras nga kolegët e tij, pasi ata e diskriminonin për shkak të etnisë së tij ‘‘Dikur ndërroi [qasja] se ja u krysha puntë’’.
Të dy tregojnë se jeta e tyre është e mbushur me rrëfime të diskriminimit racor, vështirësi ekonomike dhe mosqasje në të mirat publike që ofron qyteti i Ferizajt. Të vetmet të ardhura financiare që familja ka pasur përgjatë këtyre viteve ishin ato që fitonte Faruku nga puna në një punishte të llamarinës në një fshat të qytetit.
Faruku tregon se për disa vite edhe shujtën e drekës e hante ndaras nga kolegët e tij, pasi ata e diskriminonin për shkak të etnisë së tij.
‘‘Dikur ndërroi [qasja] se ja u kryjsha puntë’’, thotë ai, duke shtuar se aty mori zanatin, të cilit ia pa hajrin. Ka disa vite që ka hapur një punishte të vogël të llamarinës dhe me të ardhurat mban familjen. Në punishte ka punësuar edhe djalin e axhës, të cilin e ka rritur së bashku me Hamiden pasi prindërit e djalit kishin vdekur vite më parë.
Hamidja gjatë gjithë jetës së saj asnjëherë nuk ka mundur të punojë pasi i është dashur të kujdeset për fëmijët. Ajo përmend vështirësitë që fëmijët e saj kishin për të ndjekur mësimet sa herë ky i fundit është zhvilluar online. Që nga marsi 2020, mësimi është zhvilluar kryesisht online për shkak të masave qeveritare për parandalimin e përhapjes së pandemisë COVID-19.
Institucionet lokale a qendrore me raste kanë ndihmuar familjet me vështirësi ekonomike me pajisje elektronike. Hulumtimet tregojnë se qytetarët e komuniteteve rom, ashkali dhe egjiptian, kanë pasur vështirësitë më të mëdha për t’u siguruar fëmijëve të tyre qasje në mësim online dhe se fëmijët e këtyre komuniteteve kanë humbur në shumicë procesin mësimor përgjatë kësaj kohe. Ndër ta ishin edhe fëmijët e Hamides dhe Farukut që nuk kishin përfituar asnjë ndihmë nga Komuna e Ferizajt.
E vetmja mundësi që fëmijët e tyre ta ndjekin mësimin online ishte përmes telefonit të djalit të axhës së Farukut, ose kur Faruku ua ka huazuar telefonin e vet gjatë pauzave një orëshe të punës.
Ankesa kundrejt komunës ka edhe fqinji i Farukut dhe Hamides, Senad Komorani. 21-vjeçari që punon në një pemishte thekson se i pari i qeverisë lokale në Ferizaj asnjëherë nuk e ka vizituar lagjen e tyre përgjatë këtyre katër viteve të fundit. Mungesa e investimeve në lagjen e tij, e ka lënë këtë lagje me pak mundësi për jetë sociale.
‘‘S’ka nevojë me shku diku, ku ai qohet të përzë. Për shkak të ngyrës, as në kafiqe nuk mujna me hi’’, thotë Senadi, duke lënë të nënkuptohet se pjesët tjera të qytetit, qoftë edhe qendrat rinore, nuk mund t’i frekuentojnë, pasi ndihen të diskriminuar. ‘’’Mahalla e maxhupve’, i thojnë lagjes’’, tregon ai.
Sipas tij, atyre u ishte premtuar ndërtimi i një stadiumi në lagjen “Sallahane”, çka do ta kishte ndihmuar komunitetin e tij të integrohet. ‘‘Te reka [lumi] u kanë fjala me ba [stadiumin], po s’u ba. Kush ka ardh i kemi thanë që na duhet [stadium]’’, thotë Senadi, duke shtuar se shokët e tij të mahallës shumicën e kohës e kalojnë në një lokal ku mund të luajnë me lojëra elektronike, biliardo apo edhe ‘‘’rraketaqke’’.
Përveç stadiumit, atyre u ishte premtuar edhe ndërtimi i një qendre rinore. Lokali ku ai me shokët e tij e kalon kohën, shpeshherë shndërrohet edhe vend muzike ku mblidhen e shkëmbejnë vargjet që i kanë shkruar gjithsecili, apo edhe bëjnë plane për t’i regjistruar këngët. Kohëve të fundit, grupi i të rinjve, që veten e quajnë “Sallahane 05” është kthyer në sensacion medial apo në rrjetet sociale, për muzikë Hip-Hop që ata kultivojnë.
Senadi thekson se problem tjetër është edhe punësimi, që edhe atë e lidh me diskriminimin racor që u bëhet atyre dhe se, sipas tij, komuna nuk ka marr asnjë hap kundrejt këtij problemi.
Senad Komorani: ‘’Në depo na lajnë me punu. Ama kqyr a po gjen najkon në kacë [arkë] që punon’’
‘’Në depo na lajnë me punu. Ama kqyr a po gjen najkon në kacë [arkë] që punon’’, thotë ai. Prej zgjedhjeve të ardhshme lokale ai nuk pret diçka, por do të vazhdojë të dalë në zgjedhje, anipse nuk e di për çka e për kë do të votojë.
E për investimet në lagje flet edhe Hamidja. Meraku i saj që nuk ka punuar kurrë jashtë shtëpisë, e lidh me mungesën e çerdhes.
‘‘Mi pasë lanë fmijët në çerdhe, kisha punu sigurt’’, thotë ajo.
Ndonëse grupet e margjinalizuara lirohen nga pagesa për në çerdhe, shpesh nuk përfshihen për shkak të numrit të kufizuar të fëmijëve që i pranojnë çerdhet publike.
Qytetarë veç në kohë zgjedhjesh
Në të hyrë në “Terzi-Mahallë” në Prizren e banuar kryesisht nga qytetarë romë, një kamionetë e kishte bllokuar rrugën. Kushdo që ishte në atë rrugë duhej të mbështetej mirë në qoshe të rrugës, ose të hyjë gati në oborre të shtëpive, sepse rruga është tepër e ngushtë për të dyjat, njerëzit dhe kamioneta.
Edhe një këmishëbardhë kishte ardhur në lagje për të shikuar nëse dikujt i duhet mikrokredi. “Ka shumë interesim këtu”, na tha ai, kur na u takuan rrugët. Varfëria e skajshme i përbashkon komunitetet romë, ashkali dhe egjiptianë nëpër Kosovë e mbase, këtu mund të gjendet arsyeja se përse qytetarët e kësaj lagjeje u kanë rënë në sy pikërisht subjekteve financiare të këtilla, të cilat kanë zakonisht kanë kërkesa më të pakta burokratike për kredidhënie e kamata më të larta.
Aty e takuam Muhamet Alibajron, 48-vjeçarin, i cili po e priste djalin për ta çuar në shkollë.
Muhamet Alibajro: “Po thojnë kqyri ‘maxhupt’ qysh janë vesh, s’kanë patika, s’kanë pantolla. A ke vetë najhere: ‘Ku me mar uniformën?’ Uniforma kushton 33 euro.”
“Unë foli veç kur ndërrohet diçka. Kur ndrrohet, jo me fol veç”, na e priti shkurt Muhameti.
Muhameti jeton larg, në Gjermani, por kjo distancë nuk e ka larguar nga brengat e përditshme të familjes e komunitetit që i la pas në Kosovë. Si nisi të flasë për “Terzi-Mahallën”, gjëja e parë që e përmend janë kabllot e zeza të kudondodshme që si rrjeta të mëdha merimangash, lidhin shtëpitë në të dy anët e rrugës.
Ai thotë se dhjetëra herë me banorët e tjerë i kanë thirrur institucionet përkatëse për t’i shikuar shtyllat elektrike që digjen sa herë të bie shi. Ardhja e stinëve të shiut e borës për Muhametin i bie rritje e rrezikut që shtëpitë e banorëve ‘fukara’, siç thotë ai, të digjen të tërat. Halli i kabllove elektrike e brengos thellësisht, sepse në kokën e tij e ka të qartë rrjedhën e ngjarjeve në rast se dikush nga ta digjet. “‘Hajt, fmija maxhupit ka shku ose maxhupi ka shku [ka vdekë]’”, thotë Muhameti se do të thonin institucionet, në rast se më e keqja do të ndodhte.
Diskriminimi i thelluar karshi banorëve të “Terzi-Mahallës” që sipas Muhametit përkthehet në mosofrim të shërbimeve bazike për qytetarët që jetojnë në të, po ua bën më të vështirë jetën përditë. Ky trajtim manifestohet edhe nëpër shkolla, ku sipas Muhametit fëmijët gjykohen për shkak të mungesës së uniformave.
“Po thojnë kqyri ‘maxhupt’ qysh janë vesh, s’kanë patika, s’kanë pantolla. Për çka s’e ke vesh uniformën?”, tregon Muhameti. “A ke vetë najhere: ‘Ku me mar uniformën?’ Uniforma kushton 33 euro. Ku me marr, me ble me social ata?”.
Muhameti thotë të jetë ngopur me fjalë, sepse është përplasur tepër shpesh me vrazhdësinë e realitetit ku pleqtë nuk kanë qasje në shëndetësi, fëmijët nuk kanë çanta për shkollë, e të rinjtë nuk hyjnë dot në punë për shkak të nepotizmit, prandaj edhe është i prerë në vendimin e tij për të mos votuar.
E vetmja mënyrë që do ta bënte Muhametin të ndërrojë mendje do të ishte nëse dikush do t’i pyeste se pse janë gjërat kështu si janë.
Pas bisedës me Muhametin, për kafe na ftoi i riu Mikail Cana. Derisa kamarieri i kafiterisë pranë lagjes po i shërbente kafet, Mikaili tregoi se si nuk njeh dikënd tjetër nga lagjja që ka punuar kamarier. Sipas tij, shumica e rioshëve të lagjes punojnë nëpër autolarje, në vështirësi për të gjetur punë tjera, për shembull si kamarierë, për shkak se “shkurt, iu figurojnë keq”. Ndonëse ai vet ndihet i respektuar nga rrethi shoqëror, nuk mendon që bashkëmoshatarët e tij marrin të njëjtin trajtim.
Mikail Cana: “Na kanë rrejtë shumë, s’po më intereson mo. Bile edhe portalet [e lajmeve] i kam fshi prej Facecookut”
Megjithatë ai thotë se më nuk merret me këto probleme.
“Na kanë rrejtë shumë, s’po më intereson mo. Bile edhe portalet [e lajmeve] i kam fshi prej Facecookut”, thotë Mikaili. E derisa flet për udhën që do ta marrë për në Zvicër së shpejti, na tregon se si në lagjen që po e lë pas, përpos shtyllave elektrike, janë të prishura edhe dritat në rrugë që tash “bojnë si diskotekë”.
Në lagjen e Mikailit, në “Terzi-Mahallë” në Prizren, jeton edhe 78-vjeçarja, Gjyla Shopi, e cila është thellësisht e shqetësuar për të ardhmen e rinisë.
Gjyla Shopi: “Ju t’rit, ishalla merren [politikanët] me juve, e jo me plakën, unë dita-ditës”.
Gjyla jeton vetëm — djemtë i kanë migruar jashtë vendit — por nuk ankohet. Sikur nuk dëshiron t’u hyjë në hak komshinjëve të saj që janë gati të vetmit që ia çelin konakun e e ndihmojnë vazhdimisht. Te mjeku kur ka nevojë e çojnë komshinjtë, për ta marrë vaksinën kundër Covid-19 e kanë çuar komshinjtë e edhe për të votuar, ata do ta çojnë.
Se ka përjetuar boll tashmë, vërehet kur flitet për pritshmëritë e saj për zgjedhjet. E vetme në pleqëri, atë e mban dëshira e thellë që një ditë do të bëhet mirë për rininë.
“Ju t’rit, ishalla merren [politikanët] me juve, e jo me plakën”, na tha Gjyla. “Unë dita-ditës”.
Imazhi i ballinës: Atdhe Mulla /K2.0
Ky artikull është mundësuar me mbështetjen financiare të “Trustit Ballkanik për Demokracinë”, një projekt i Fondit Gjerman Marshall të Shteteve të Bashkuara dhe Ambasadës Mbretërore Norvegjeze në Beograd. Përmbajtja e këtij artikulli është përgjegjësi e vetme e Kosovo 2.0 dhe nuk përfaqëson domosdoshmërisht pikëpamjet e donatorëve.
-
-
- Ky artikull fillimisht është shkruar në shqip.